Keman
Tarihçe: Keman, 16. yüzyıl İtalya'sında ortaya çıkmıştır. O dönemde, keman yapımı ustaları, enstrümanın bugünkü formuna ulaşmasına büyük katkıda bulunmuştur. Modern kemanın atası, Orta Doğu'da kullanılan rebab gibi telli çalgılara dayanmaktadır.
Özellikler: Dört telli bir enstrümandır ve en tiz sese sahip yaylı çalgıdır. Genellikle orkestralarda, oda müziğinde ve solo performanslarda kullanılır. Gövdesi akçaağaç ve ladin ağacından yapılır.
Ses Aralığı: Sol₃ - La₇ (ve daha üstü)
Viyola
Tarihçe: Viyola, kemanın bir boy büyük kardeşidir. 15. yüzyıldan itibaren keman ailesinin bir üyesi olarak şekillenmiştir. Özellikle orta sesleri desteklemek için orkestralarda önemli bir rol oynamıştır.
Özellikler: Keman ile viyolonsel arasında bir boyuttadır ve daha sıcak, dolgun bir sese sahiptir. Keman müziğinin aksine daha çok iç sesleri ve armoniyi desteklemek için kullanılır.
Ses Aralığı: Do₃ - Mi₆ (ve daha üstü)
Viyolonsel
Tarihçe: Viyolonsel, 16. yüzyılın sonlarında gelişmeye başladı. Başlangıçta kontrbastan bile daha büyük boyutlarda üretilen enstrüman, zamanla daha yönetilebilir bir boyuta geldi. Barok dönemden itibaren popülerliği artmıştır.
Özellikler: İnsan sesine en yakın tınıya sahip olduğu düşünülen yaylı çalgıdır. Oturarak çalınır ve çello olarak da bilinir. Zengin ve derin bir sesi vardır.
Ses Aralığı: Do₂ - Sol₅ (ve daha üstü)
Kontrbas
Tarihçe: Yaylı çalgı ailesinin en büyüğü ve en pes sesli üyesidir. 16. yüzyılda İtalya'da ortaya çıkmıştır. Orkestralarda ritim ve bas seslerini sağlamak için kullanılır.
Özellikler: Ayakta veya özel bir taburede oturarak çalınır. Hem yayla hem de parmakla (pizzicato) çalınabilir. Caz müziğinin de vazgeçilmez enstrümanlarından biridir.
Ses Aralığı: Mi₁ - Sol₄ (ve daha üstü)
